April 15, 2011
Almira mahal ko,
Nagsisisi ako kung bakit hindi ako sumulat sa iyo sampung taon na ang nakakalipas at kung sumulat man ako, hindi sana ako tumigil noon. Tumakbo sana ako pabalik ng bahay, nagsimula sanang magsulat ng walang humpay nang malaman kong namatay ka. Ngunit sa ibang direksyon ako napadpad, walang angkop na salita na pwedeng gamitin sa pagkawala mo, at pati na ang lahat ng bangungot sa nakalipas na sampung taon. Lahat ng mga krimen, oo Mahal ko, isa na akong mamamatay tao ngayon, hindi lang isa kundi maraming beses akong pumatay. Ang mga ito ay bunga, kundi man lahat, ng pagkawala mo.
Nakini-kinita ko ngayon na pinaiintindi mo sa akin, na paulit-ulit mong sinasabi na nasa gitna tayo ng kaguluhan, ng karahasan, na ang nangyari sa iyo ay dinanas din ng ilan nating mga kapatid na isinilang sa lupaing iyon. Totoo, ang bombang kumitil sa iyo sa plasa ay pumatay din ng ilan, na hindi lamang ako ang nag-iisang naipit sa tunggalian, na tumawid mula sa isang inosenteng tao tungo sa pagiging isang partisipante sa walang humpay at walang katuturang kaguluhan na nananaig doon.
Hindi ako nagdadalawang isip, alam ko na ako ay biktima ng mga bagay na nagawa ko at nakita ko, ngunit hindi, ang nangyari sa akin ay hindi dahilan ng pagkabigo ko na humingi ng tulong at talikuran ang kaguluhan. Walang kapatawaran ang pagtalikod ko sa dating taong kilala mo at lahat ng kanyang paninindigan dahil lamang sa mga pangyayari.
Naiisip mo ba ang taong iyon? Ang simpleng binata na gustong maging pintor- isa siyang mabuting tao, di ba? Tahimik, mahiyain, minsan palatawa. Naaalala mo pa ba siya? Kung ganun, magalit ka sa kanya, kasuklaman mo siya, dahil sa nakalipas na sampung taon ay isa na siyang masamang tao. Nagsisilbi sa ilang taong kayang magbayad. Pumapatay para sa perang hindi naman niya kailangan. Walang pagsisisi, walang awa.
Ang pinakahuli ay kahapon lang sa Manila. Oo, kahapon ng umaga, pinatay ko ang isang matandang lalaki, Kajir Yapan ang pangalan, isang negosyante. Hindi ko alam kung bakit gusto nila siyang ipapatay. Wala na akong pakialam dun. Para sa akin, isa lang siyang kontrata. Ang kanyang kamatayan ay hindi mahalaga kesa sa nilalaman ng kanyang computer.
Pero ngayon, sa loob ng sampung taon, ngayon lang ako nakaramdam ng ganito. Parang kinakain ako ng aking nagawa. Sabihin mo ng konsensiya, pero ang alam ko, itong nararamdaman ko ngayon ay walang pagsidlang lungkot na siyang ipinagpapasalamat ko dahil ngayon ko nadama na tao rin pala ako. Para bang bumalik muli ang aking paningin pagkatapos na mawala ito ng mahabang panahon. Ang nangyari sa akin kahapon ay nagbunga ng pangungulila ko sa dating taong kilala mo.
Nagbago na ako, at isinusumpa ko, si Yapan na ang huling taong pinatay ko para sa pera. Hindi ko ipinapangakong hindi na ako papatay ulit, hindi pa, sana magawa ko, pinag-isipan ko ito ng malalim sa loob ng dalawampu’t-apat na oras, ngunit kailangan ko pang pumatay ng tatlo, tatlong tao na nakapagitan sa akin kung ano ako ngayon at kung ano ako noong araw na ikaw ay mamatay. Oo, kahit saang anggulo mo titignan, hindi na ako ang dating taong kilala mo pero ito na ang pagkakataon ko upang ihinto ang kabaliwang ito.
Kung meron lang ibang paraan upang makapag-umpisa ulit, na hindi na kailangang pumatay muli, tatahakin ko ang landas na yon dahil naiintindihan ko na ngayon ang dapat kong naintindihan noon, na iyon ang gusto mo sanang gawin ko, na iyon ang gusto mong ginawa sana natin. Ganun pa man, ang tatlong buhay ay walang halaga sa akin at sa mga nagawa ko, hindi ito mas matimbang kesa sa pagsunog ko sa sulat na ito mamaya.
Ang mahalaga ay naisulat ko ang liham na ito. Naumpisahan ko na at wala ng balikan. Isang masakit na katotohanan na nagawa ko ang mga nagawa ko sa loob ng sampung taon dahil nawala ka sa akin. Siguro masama ang loob mo ngayon ngunit itong huling tatlo, ang lahat ay gagawin dahil minahal kita, minamahal at patuloy na mamahalin.
Raj Gyia
Halaw ang larawan sa: http://balance-sheet.deviantart.com/art/Speedpaint-gunman-156408682
No comments:
Post a Comment