Anak

Magkahawak kami ng kamay ni Claire habang pinapanuod namin mula sa aming kinauupuan ang mga batang masayang naghahabulan sa damuhan. Maswerte sila, naisip ko. Nabaling ang tingin namin sa swing, isang batang lalaki ang kasalukuyang nagpapaduyan sa inang nakangiti at nakikipaghabulang sa kumpas ng swing. Nagkatinginan kami ni Claire, sabay na napangiti. Hinaplos ko ang kanyang pisngi at dinampian ng halik ang kanyang noo. Isinandal niya ang kanyang ulo sa aking balikat at muling bumalik sa panunuod sa mga batang naglalaro hanggang sa makatulog siya. Pinagmamasdan ko pa rin ang mga batang naglalaro ngunit sa kabila ng mga imahe ng mga masasayang mga bata ay hindi mawaglit sa aking isipan ang isang mahalagang bagay na ngayon lang namin nalaman na siyang magpapabago sa buhay namin bilang mag-asawa.

May sakit sa puso si Claire. Nasa stage na medyo kritikal. Maaaring sa loob ng isa o dalawang taon, anim na buwan , bukas, makalawa ay bawian siya ng buhay. Walang makatiyak at ang masakit hindi siya maaaring magbuntis dahil ikamamatay niya ang panganganak. Para kaming binagsakan ng langit ng malaman namin ang hindi magandang balita iyon. Gusto naming magrebelde ngunit kanino at para ano? Bakit kami pa? Bakit si Claire? Madami namang iba diyan. Bakit hindi yung mga babaeng sinasayang lang nila ang buhay nila. Kami? Marami kaming mga pangarap, mga simleng pangarap at isa na doon ay ang pagkakaroon ng mga anak at mabigyan sila ng simple at magandang buhay ngunit ang mga pangarap na iyon ay biglang naglaho sa isang iglap. Parang inagaw sa amin ang mga pangarap na iyon. Apat na buwan na rin ang nakakalipas mula noong malaman namin ang kalagayan ni Claire at sa loob ng apat na buwan na iyon ay pilit naming pinag-aaralan at unti-unting tinatanggap ang kapalaran namin. Naaawa ako kay Claire. Masakit sa akin na makitang nahihirapan ang kalooban niya ngunit malakas ang loob niya, kesa sa akin, patuloy pa rin siyang lumalaban, patuloy pa ring kaming lalaban, nagbabakasaling gumaling siya sa tulong ng Diyos.

“Gusto kong magkababy.” Sabi ni Claire na ikinagulat ko habang nanunuod kami ng TV. Matagal akong napatitig sa asawa ko. Naghagilap ako ng sasabihin ngunit tila nablangko. Nang wala siyang marinig na sagot mula sa akin ay yumakap siya, naglambing. Inulit pa niya ng isang beses, “Gusto kong magkababy.” Tumayo ako at inalalayan siya, nagtungo kami sa veranda at doon naupo.

Ngumiti ako at pagkatapos ay niyakap siya ng mahigpit. “Alam mo naman yung sabi ng Doctor, di ba?” bulong ko. “kung anong mangyayari sa iyo sa oras na manganak ka?” Kumalas siya sa pagkakayakap ko. Umiiling. “I don’t care kung anong sabi ng Doctor. Gusto kong magkababy tayo.”

“Pero,” protesta ko. “Pagpapakamatay yon.”

“Oo alam ko at alam din natin na mamamatay din naman ako, magbuntis man o hindi. Hindi nga lang natin alam kung kalian,” paliwanag niya. “paano kung mamamatay ako ngayon, bukas, makalawa. Wala akong maiiwan sa iyo.” Umiiyak na siya. Muli kong niyakap ang asawa ko. Awang-awa ako sa kanya. Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga sinasabi niya. “Kailan mo pa ito naisip?” tanong ko ngunit wala na akong narinig na sagot mula sa kanya kundi paghikbi. Napayuko siya at ng tumingin muli sa akin ay nakita ko ang lungkot sa kanyang mga mata. Lalo akong nakaramdam ng awa sa asawa ko. Naghihimagsik ang kalooban ko.

“Gusto ko kapag pumanaw ako ay may maiiwan akong alaala sa iyo.” sabi niya. “Pero… hindi mo kakayanin.” Yun lang ang mga katagang nasabi ko sa kanya pero sa loob-loob ko naguguluhan ako. Ano ba ang tamang gagawin namin? “Pag-iisipan natin mabuti. ” sabi ko sa kanya. Ang ano nga ba ang gusto ko? Isa lang, ang gumaling siya. Ang maglaho ang sakit niya ngunit sa loob ng apat na buwan ay wala pa ring magandang development. Puro paghihintay lang. Gusto ko bang magkaanak kami? Kakayanin ko bang mawala siya sa akin at mamapalitan siya ng isang sanggol? Ilang beses pa akong kinausap ni Claire tungkol dito pero hindi pa rin niya ako napapayag. Hindi pa rin ako nakakapagdesisyon dahil ang totoo, natatakot ako.

“Papa come, let’s go home. It’s raining.” Yaya ni Carlo, ang limang taong gulang na anak namin ni Claire. Hindi ko naramdaman na nag-iisip na pala ako ng malalim habang nakaupo sa damuhan.

“Paano Mahal, magpapaalam na kami. Wag kang mag-alala dadalawin ka namin ulit ng anak mo, ” bulong ko. “Maraming salamat sa napakagandang alaala na iniwan mo. Sana kasama ka namin ngayon.”

Xxx

9 Hulyo 2011


Halaw ang larawan sa: http://www.google.com.ph/imgres?imgurl=http://cruciality.files.wordpress.com/2009/03/charles-blackman-children-playing-1974.jpg&imgrefurl=http://cruciality.wordpress.com/2009/03/10/friedrich-schleiermacher-on-children/&usg=__jiNMpWGs9P8kOMRk-3E89gEeJgE=&h=494&w=700&sz=429&hl=tl&start=109&zoom=1&tbnid=9J3z_ol86vdl6M:&tbnh=132&tbnw=179&ei=G8cZTvTnOafomAXWxKgJ&prev=/search%3Fq%3Dchildren%2Bplaying%2Bpics%26hl%3Dtl%26client%3Dfirefox-a%26hs%3DG0w%26sa%3DX%26rls%3Dorg.mozilla:en-US:official%26biw%3D1047%26bih%3D443%26tbm%3Disch%26prmd%3Divns&itbs=1&iact=hc&vpx=818&vpy=169&dur=917&hovh=135&hovw=192&tx=117&ty=113&page=12&ndsp=10&ved=1t:429,r:9,s:109&biw=1047&bih=443