Apat na taon na ring nagsasama bilang mag-asawa sina James at Annie ngunit hanggang ngayon ay hindi pa sila nabibiyayaan ng anak. Ito na lang ang kulang, sabi ng kanilang mga kaibigan, sa kanilang Masaya at maalwan na pagsasama. Maunlad na ang pamumuhay ng mag-asawa bunga ng kanilang pagsisikap na mabigyan ng magandang buhay ang kanilang magigiging anak. Alam nila na ang kanilang mga pinagpapaguran ay balewala kung wala silang anak na paglalaanan ng mga ito. Hindi na rin mabilang kung ilang beses na silang nagtangkang magkababy ngunit lagi silang bigo at sa mga panahong nabibigo sila, natutunghayan ni James na natutulala si Annie at malalim ang iniisip, minsan ay umiiyak ito at kapag tinatanong niya kung bakit ay umiiling lamang ang asawa. Kapag ganito ang sitwasyon ay inaalo na lamang niya si Annie, niyayakap at pinapalakas ang loob. “Mga bata pa tayo”, sabi niya sa malungkot na asawa. “May pag-asa pa, hindi pa siguro natin oras.” Muling makakaramdam ng sigla si Annie kapag naririnig niya ang mga salitang iyon. Para siyang nagdadahilan lamang.
Ngunit nitong mga nakaraang araw ay palaging balisa si Annie. Hindi lamang ang kanyang trabaho ang naaapektuhan kundi pati na rin ang pakikipag-ugnayan niya sa kanyang asawa. Napapabayaan na niya ito, mabuti na lamang mabait at maintindihin si James. Halata na rin ang pangingitim ng ilalim ng kanyang mga mata tanda ng madalas na hindi pagkatulog at walang humpay na pag-iyak bunga ng napag-usapan nilang mag-asawa noong nakaraang linggo na muli nilang susubukan ngunit bago ang lahat iminungkahi ni James na kailangang magpatingin muna silang dalawa sa espesyalista upang malaman kung may diperensiya ba ang isa sa kanila. Naitakda ang araw kung kalian sila magpapatingin. Ito ang dahilan ng lubos na pagkabagabag ng kalooban ni Annie. Parang may kinatatakutan siya. “Paano kung… “ hindi maituloy-tuloy na tanong niya sa sarili. Palapit nang palapit ang araw na iyon. Kailangan niyang magpasya.
Isang araw, lihim na nagtungo si Annie sa isang pribadong klinika, at mag-isa itong nagpatingin, bago ang itinakda nilang mag-asawa. Halos manginig ang buong katawan ni Annie dahil sa pinaghalong pangamba at lamig na dala ng air-con sa klinika. Nangangatog ang kanyang mga ngipin at halos mamutla at wala ng dugong dumadaloy sa kanyang mga palad gawa ng mahigpit na pagkadaop at pagkatapos ng matagal-tagal na paghihintay ay dumating na rin sa wakas ang resulta ng ginawang examination sa kanya. Lalong binalot ng takot si Annie, paano kung totoo ang matagal ng bumabagabag sa kanya. “God, it’s been years.” bulong niya, “Please help me, sana hindi totoo ang duda ko.”
“Ku.. kumusta Doc.?” Humigpit pa lalo ang pagkakadaop ng kanyang mga palad, parang humihingi ito ng saklolo ngunit alam niya na walang makakatulong sa kanya ngayon. Huminga ng malalim ang doktor, parang sanay na pinaghihintay at pinahihirapan ang kanyang mga pasyente sa paghihintay. Muling tinitigan ang hawak na resulta at tumingin sa takot na takot na si Annie. Muling huminga ng malalim ang doktor bago nagsalita. “This is not good, iha.” napailing niyang sabi. “I’ll be frank with you at sana ganun ka din sa akin.” Tila wala sa sariling nakikinig si Annie, tumango lamang ito. “Your uterus is perforated. Nagpaabort ka ba?” Nagdilim ang lahat kay Annie, natulala siya. Nawala na siya sa kasalukuyang panahon, bumalik ang multo ng nakaraan. Totoo nga ang kanyang hinala at ngayon ay lalo siyang naguluhan. Matagal na katahimikan ang nanaig sa loob ng klinika. “Iha, are you with me?” Parang nagising sa pagkakaidlip si Annie, “Ahh, yeh.. yes Doc. I… I had.” “Maaari ko bang malaman kung kailan?” usisa ng doktor. “At bakit?” Umayos sa kanyang pagkakaupo si Annie, huminga ng malalim, humugot ng lakas. “I was… in college.” Nag-iisip niyang sabi. “Second year. Masyado pa akong bata noon, maraming pangarap. Hindi pa ako handa, hindi ko pa kaya ang responsibilidad at buhay.” Tahimik lang na nakikinig ang doktor, nakikisimpatiya. “Nagkamali lang ako.” dugtong niya. “May chance pa ba Doc?” nagmamakaawa niyang sabi. “Kailangan mo ng surgery iha, to remove the uterus and that means you may not be able to conceive again.”
Hindi na narinig ni Annie ang iba pang sinabi ng doktor, lumilipad na ang kanyang pag-iisip ngayon, naglalarawan ng mga posibleng mangyari sa bahay, sa tapat ng asawang si James, umiiyak habang nakayakap sa asawa, nagpapasaklolo, humihingi ng lakas ng loob upang malagpasan ang problemang ito. Wala sa sariling lumabas ng klinika si Annie at nagdrive pauwi, mabuti na lamang maluwag ang daloy ng trapiko. Umiiyak si Annie habang nasa daan, mahigpit ang pagkakahawak niya sa manibela, para bang mapipiga niya dito ang mga kasagutan sa mga tanong na kanina pa niya paulit-ulit tinatanong sa kanyang sarili:
Paano ko ipagtatapat kay James na kaya hindi ako nabubuntis ay dahil nagpaabort ako noong college?
Na naglihim ako sa kanya sa loob ng anim at kalahating taong pagsasama namin bilang magnobyo’t mag-asawa.
Na niloko ko siya…
“God.” bulong ni Annie habang napalingon sa nadaanang simbahan. “Bigyan mo ako ng lakas ng loob na harapin kung ano man ang consequences ng mga nagawa kong pagkakamali.”
3 Hulyo 2011
No comments:
Post a Comment