Madilim ang karimlan. Ang buwan ay nagtatago sa likod ng makapal na ulap. Tahimik ang paligid maliban sa paminsan-minsan na pag-ingay ng mga palakang bukid at mga insekto. Malamig ang ihip ng hangin. Malamok ngunit mahimbing na natutulog ang babae at sanggol sa manipis na kumot na isinapin sa malamig na damuhan. Sa kabila ng pagod ay hindi makatulog ang lalaki, pilit na nagmamasid sa kadiliman, nakikinig sa bawat ingay ng paligid. Yakap niya ang babae’t sanggol upang maibsan ang ginaw nang may narinig siyang mga kaluskos sa di kalayuan. Mga yabag sa mga natuyong tubo. Niyugyog niya ang babae. Gumising ka! bulong niya. Nasa paligid na sila. Kailangang makalayo agad tayo dito. Dahan-dahan baka magising ang bata. Nagmamadaling itinupi ng lalaki ang mga ginamit na kumot at isinuksok sa dala niyang bag habang ang babae ay ingat na ingat na kinarga ang sanggol upang hindi ito magising, at pagkatapos ay inalalayan siyang tumayo ng lalaki at nagmamadaling lumisan sa lugar na iyon. Isang oras din silang tumakbo’t naglakad hanggang sa makarating sila sa bukana ng kagubatan at nang matiyak na malayo na sila sa mga humahabol sa kanila ay nagpahinga sila sa tabi ng isang nabuwal na punongkahoy. Damang-dama ng lalaki ang matinding takot na bumabalot sa babae. Nangangatog ang buong katawan. Tahimik na umiiyak. Niyakap ng lalaki ng mahigpit ang babae at sanggol, nagpapasalamat na hindi ito nagising. Hindi ko kayo pababayaan, bulong niya ngunit siya rin ay nakadama ng takot nang may narinig siyang boses ng mga lalaki na ilang metro lang ang layo sa kanila. Napahawak siya sa kinakalawang na baril na nakasukbit sa kanyang beywang. Wala ng panahon para tumakbo.
21 Hulyo 2011
No comments:
Post a Comment